Japanalicious dag 2; Over volkse keukens en feesten

Volkse keukens

Na verteerd te hebben dat we gisteren (veel) leergeld hadden betaald voor toegegeven zo mogelijk de beste en waarschijnlijk de minst ecologisch verantwoorde tonijn sashimi uit ons leven, probeerden we het vandaag iets volkser. Het is net na de middag als we binnen gaan in een, zelfs voor Tokyo, klein zaakje. De eigenares begroet ons luidkeels “Mushi Mushi” en brengt ons prompt 2 glazen ijswater. Ze glimlacht en kijkt dan naar ons alsof we in vloeiend japans onze bestelling zouden kunnen doorgeven. We leiden haar mee naar buiten en kiezen uit de vitrine 2 plastik voorbeeldmaaltijden in de hoop dat de echte er beter uit zouden zien... en dat deden ze gelukkig.

Ook altijd nuttig voor mensen met een toog affiniteit en de ambitie om in onze voetsporen te treden onderstaand vrij vertaalt betekent: “Asahi voor 100Y” ipv de gebruikelijke 350 (zo’n vlotte 3,5€).

Volkse feesten

Sumo is voor de Jappen wat veldrijden is voor de Belgen: groots, volks, nationaal erfgoed dat vooral door hun wordt gedomineerd en begrepen. Alhoewel, uitleggen waarom veldrijders helden zijn doe je door iemand in een wei te zetten met een fiets. Benieuwd hoe ze dat doen met obese, half naakte mannen gehuld in iets wat lijkt op een scheiding van een pamper en een string... De gehele wijk rond de arena is in de stemming: reclame posters, promo maaltijden, baanders, zelfs engelstalige gidsen. De zijdelingse ingang staat afgeschermd. Dankzij de japanse dicipline kan dat met kegeltjes ipv naderhekken. Enthousiasme is er nochtans genoeg. Sumo worstelaars lopen constant af en aan en worden toegejuigd en gefotografeerd door fans en verbaasde blanke toeristen.

Hoe sumo echt werkt is ons na 5 uur nog niet echt duidelijk, maar dat hoort zo bij cultureel erfgoed van deze omvang vinden wij. De beste omschrijving die we kunnen bedenken is: “Ceremonieel zandbank poker met een hanengevecht showdown door atletische bulldozers”. Sta me toe te verduidelijken:

Eerst simpel en sec: 2 mannen proberen elkaar uit een ring te duwen. De eerste die valt of uit de ring wordt gegooid, verliest.

Ceremonieel: Een sumo gevecht begint met een ceremonie van zo’n vlotte 10 minuten. Worstelaars groeten elkaar, kijken boos, drinken water, groeten elkaar, kijken boos, wassen hun aangezicht, gooien zout en gaan dan voor de laatste keer groeten alvorens over te gaan tot de volgende fase. Soms lijkt het zelfs alsof deze ceremonie nog wordt verlengd met meer wassen, kijken en zout. Geschat aan het applaus dat er vaak op volgt, heeft dit een diepere betekenis... mysterie alom (nvdr, Ironie en sarcasme zijn me niet vreemd maar laat het duidelijk zijn dit komt uit mijn analytische, gefacineerde zelf.)

Zandbak poker: Daarna volgt een complex strategisch spel dat te maken heeft met 1 of beide vuisten in het zand te zetten en dat gespeeld wordt door het maken van misleidende schijnbewegingen tot intimidatie door een open arrogante zelfzekerheid. Wie wint is niet altijd duidelijk maar wanneer 1 van de twee zich sterker waant, opent die hard...

Hanengevecht showdown: wat volgt is zeer explosief en zeer kort (10 a 15 seconden).

Atletische buldozers: Een “contradictio in terminis” ? Wel niet hier, deze reuzen bezitten zulk een kracht in armen en benen dat ze de aandacht wegnemen van het “buikje”. Conclusie: dit is terecht de Jappen hun “veldrijden” en het was ons een genoegen er bij te mogen zijn!

_Victory

_{Arbiter discutie: Wie was eerst out... den dikke ?}